نفرین تنها یک واکنش بی تأثیر و حرف الکی نیست،
بلکه واکنشی است با آثار و تبعات سخت که شخص باید مواظب باشد گرفتار آن نشود.
حضرت علی علیه السلام می‌فرماید:
”از نفرین مظلوم بترسید که وی حق خویش را از خدا درخواست می‌کند و خداوند کسی را از حقش باز نمی‌دارد.”
البته لعن یا نفرین بر برادران و خواهران مؤمن و به طور کلی زبان گشودن به نفرین و لعن، امری مذموم است و جز در موارد استثنا از این امر به شدت پرهیز داده شده است!
نفرین در صورتی تاثیر دارد که اولا بر حق باشد. شخصی که به دیگران نفرین می کند، اگر به ناحق باشد، تأثیری در زندگی فرد نفرین شده ندارد،
اما حتی اگر نفرین به حق باشد، تا خداوند مصلحت نداند، اثر نخواهد کرد.
نفرین را خداوند آن گونه که صلاح می‌داند، اجابت می‌کند، نه آن طور که نفرین کننده دلش می‌خواهد، چون گاهی ممکن است به خاطر یک مسئله جزئی و کوچک، شدیدترین نفرین علیه کسی صورت گیرد!
بدیهی است خدای عادل و عالم و حکیم، به اندازه آنچه حق است، نفرین را اجابت می‌کند، نه بیشتر.
در فرهنگ اسلام عفو و بخشش بر غضب و انتقام خصوصا نسبت به مؤمنین و نزدیکان ترجیح داده شده است.
در عفو لذتی است که در انتقام نیست، همان گونه که رحمت الهی برغضبش سبقت دارد (سبقت رحمته غضبه).
کسى که ظلم می‌کند چه بسا در همین دنیا کیفر آن را ببیند.
ثانیاً؛ دیدن کیفر و جزاى بعضى از گناهان در این دنیا، ممکن نیست. مثلاً کسانى که افراد زیادى را در جنگها و یا بمبارانهاى اتمى و شیمیایى کشته اند، چگونه میتوان آنان را به کیفر واقعى اعمالشان رساند؟
توضیح اینکه:
خداوند نسبت به بنده اش مهربان است تا آخرین مرحله به انسان فرصت میدهد برای توبه و هرگز مانند جباران فوراً اقدام به انتقام نمیکند.
میزان الحکمه، جلد 7، ص 3375 ر،ک:میزان الحکمة، محمدمحمدی ری شهری، ج 5، ص 616
